Transmisja
#02
[loading…]
Filename: Golem. A ta przepaść między nami, tak szeroka…
Jakiś czas później natknęli się w końcu na coś, co stanowiło odstępstwo od normy. Nawet drzwi były inne. Całą swoją stalową istotą dowodziły, że to co za nimi kryje z całą pewnością należy do rzeczy tak ściśle tajnych, że większość ludzi ochraniających obiekt nie miała zielonego pojęcia o czymkolwiek, co kryło się za grubą warstwą blachy.
A był to wąski, pociągnięty niebieską farbą korytarzyk prowadzący do windy.
Zerknął niepewnie na Oczko, która spojrzała na niego ze zniecierpliwieniem. Westchnął cichutko, gdy drzwi windy zamknęły się za nimi, a mechanizm powoli ruszył w dół. Po czym wstrzymał oddech.
Coś zgrzytnęło w nieprzyjemny sposób, zupełnie jakby ktoś przesunął czymś ostrym po metalowej powierzchni, potem nastąpił odgłos kojarzący się z przestąpieniem kroku. Przez coś ciężkiego, o ostrych pazurach.
Przywarł do ściany, nerwowo ściskając karabin w rękach, Oczko zrobiła to samo naprzeciwko, ale ona nie trzymała broni niepewnie.
Czekali, wpatrując się w wąską, staromodnie przeszkloną szybkę, usiłując dostrzec cokolwiek przez grube, matowe szkło.
Niewyraźna, absurdalnie nieludzka sylwetka o wydłużonej czaszce i pochylonej postawie z długim, giętkim ogonem przeszła zdawało by się tuż obok, węsząc głośno.
Zamarli w absolutnym bezruchu, modląc się aby to coś okazało się złudzeniem albo przynajmniej odeszło jak najdalej.
- Co to było? – jęknął cichutko Bill, gdy kroki ucichły w oddali.
- Nie mam pojęcia – odpowiedziała po prostu. – Chodź, nie możemy całą wieczność sterczeć w windzie.
- A co, jeśli…
- Nie ma żadnego jeśli – ucięła. – Niezbadane, przedwojenne, ściśle tajne projekty. Jeśli pracowali tu nad tym, o czym myślę, to jesteśmy na tropie cholernego Świętego Graala.
- A jeśli nie?
- To można nas uznać za martwych – uśmiechnęła się krzywo i ruszyła przodem.
Poszedł za nią. Czując się mimo wszystko żywy.
Kolejny korytarz, uchylone przeszklone drzwi do czegoś, co na pierwszy rzut oka wyglądało na laboratorium, kolejne prowadzące do podobnego pomieszczenia i jeszcze jedne, dla odmiany chyba drewniane.
Oczko bez słowa skierowała się w stronę otwartych drzwi. Ruszył za nią, nasłuchując kroków i uderzeń pazurów o twardą powierzchnię. Towarzyszyło mu jakieś niejasne skojarzenie, którego nie potrafił sprecyzować, a które sprawiało, że włosy mu dęba stawały na karku. Zupełnie jakby skądś kojarzył krążące po korytarzach kompleksu monstrum…
Zrozumienie przyszło nagle, w tym samym momencie, w którym weszli do środka laboratorium i zerknęli w lewo, na cztery tuby wysokości dorosłego człowieka, wypełnione jakimś płynem. I nie tylko. Wewnątrz unosiły się potwory, zrodzone w wyobraźni przedwojennych twórców science-ficion. Wydłużone czaszki, matowo-szara, pokryta naroślami skóra, ogon, brak oczu i potężna szczęka wyposażona w masę szalenie ostrych zębów.
- Jasna cholera, oni byli jacyś popieprzeni… - zdołał wykrztusić, wpatrując się ze zgrozą w zahibernowane ciała. Komputer wciąż działał, o czym informował cichy szum i piknięcia aparatury. – Po co im był żywy egzemplarz ósmego pasażera Nostromo?!
Oczko milczała, wpatrując się w ostatni hibernator.
Szyba była pęknięta, ciecz wymieszana ze szklanymi odłamkami utworzyła na podłodze mieniącą się kałużę. I kilka mniejszych, w regularnych odstępach, zdecydowanie zbyt daleko od pękniętego pojemnika, żeby można się było łudzić, że rozchlapana maź była wynikiem eksplozji.
Coś musiało wyleźć…
W końcu oderwała wzrok i spojrzała prosto na swojego towarzysza. W jej oczach nie było strachu.
Raczej pewność siebie, stanowczość.
Już wiedział, co za chwilę usłyszy. To też postanowił nie czekać na komendę i po prostu ruszył przed siebie powolnym krokiem, uważnie rozglądając się na boki.
***
Skomplikowana aparatura, mnóstwo szklanych rurek i równe rzędy szczelnych pojemników, ciągnących się na wąskich, osłoniętych przezroczystymi drzwiczkami półkach. Wszystko może odrobinę zmatowiało, ale na powierzchni praktycznie nie można było znaleźć czegoś tak… czystego. Sterylnego. Błyszczące kafelki, jasna fuga między nimi… aż szlag człowieka trafiał. Gdyby chociaż to miało jakiś lepszy cel, a nie produkcja maszyny do zabijania, która mogła powalić oddział wojska doprowadzając do zawału samym swoim wyglądem…
Bill przewrócił oczyma dochodząc do wniosku, że o ironio, to powojenne pokolenie, wśród którego zdarzały się wcale często zabójstwa za nic, kanibalizm i absolutne zwyrodnialstwo jest pełne głupiego idealizmu. Nic to, że wszędzie można się było dopatrzyć czegoś, co łatwo określić zezwierzęceniem albo i zwyczajnym okrucieństwem, ludzie strasznie chcieli marzyć o pozytywnych bohaterach, supermanach, mimo że każdy doskonale zdawał sobie sprawę, że nałożenie majtek na spodnie nie rozwiąże sprawy. I że wygląda zwyczajnie głupio.
Cofnęli się do wyjścia, starając się nie patrzeć na rozbity hibernator i pozostałe eksponaty. I nie wyobrażać sobie tego, co mogłoby się stać, gdyby pozostali lokatorzy również postanowili się obudzić.
Drewniane drzwi, wyglądające najbardziej swojsko w dolnej części ośrodka wyglądały zdecydowanie bardziej kusząco, a przede wszystkim bezpieczniej, niż kolejna nieprzezroczysta tafla szkła, które z całą pewnością było pancerne, czy długi korytarz i żelazne, oznaczone rzędem wymalowanych białą, nieco już odłażącą farbą.
Naciśnięta klamka zgrzytnęła nieprzyjemnie, zawiasy jęknęły, gdy drzwi z niejakim oporem pozwoliły się uchylić. Wszystko się zastało i zachowywało podobnie do silnika, do którego ktoś nasypał piasku.
Pierwszą rzeczą, jaką zauważył w pomieszczeniu był idiotycznie biały odświeżacz powietrza, którego wkład dawno zniknął w mrokach dziejów, w podobny, acz trochę wolniejszy, sposób w jaki wyparowała połowa życia w Zasranych Stanach. Dalsza część zdechła później albo właśnie usiłowała się anihilować w taki lub inny sposób, jak komu fantazja podpowiadała.
Bill skrzywił się lekko. Klimatyzacja w podziemiach działała wcale nieźle, powietrze było tylko trochę suche. Tymczasem przedwojennym widocznie przeszkadzał zapach, o czym dobitnie świadczył ten cholerny odświeżacz. Dowód na to, do jak niskich standardów przywykła ludzkość na przestrzeni jednego pokolenia, kpina przedwojennego dobrobytu ciśnięta prosto w twarz.
Niezbyt miła rzecz.
Oczko jak zwykle nie traciła czasu na zbędne rozmyślania. Po prostu weszła do środka i bezceremonialnie zaczęła przeglądać po kolei teczki zgromadzone w potężnych rozmiarów szafce o licznych, wysuwanych szufladach, rozsiadając się przy tym na obitym skórą, fotelu. Nogi w wysokich butach ułożyła wygodnie na biurku.
Idealnie pasowała do tego miejsca, jak i wielu podobnych. Z władzą było jej do twarzy, po prostu nie można temu zaprzeczyć nie narażając się na śmieszność. Poprzedniego właściciela gabinetu w podziemiach pewnie zrównałaby z ziemią przy pomocy samego chłodnego spojrzenia, nie siląc się na jakiekolwiek słowa, o uniesieniu broni nie wspominając.
- I co? – zapytał, gdy odłożyła na bok plik arkuszy i wstała, by wyciągnąć z przepastnego regału następną porcję dokumentacji.
- Jak na razie nic szczególnego – wzruszyła z pozoru obojętnie ramionami. – Same ogólniki o wojskowym projekcie, łączność z pozostałymi ośrodkami kompleksu…
Skinął głową. W końcu skoro baza, w której się znajdowali została oznaczona jako obiekt 03, to musiało ich być więcej. Miał tylko nadzieję, że jednak niezbyt wiele. I że tylko tu kombinowano nad wprowadzeniem w życie monstrum rodem z filmów. Bał się pomyśleć, co by było, gdyby więcej takich pałętało się po świecie.
Chociaż ludzkość i tak miała przesrane, więc w gruncie rzeczy – niewielka różnica.
Przeglądała dalej dokumentację, a jemu pozostała kontemplacja wnętrza. Regał, biurko, które nie było odrapane, wygodny fotel, dywan na podłodze, kolejna szafa. Niejeden mafiozo, czy inny wysoko postawiony koleś dałby się zastrzelić i to kilka razy za coś takiego.
Jej warz rozjaśniła się, na ustach zagościł uśmiech kota, który właśnie odkrył niepilnowaną przez nikogo rybę. Albo inny smakołyk.
- Idziemy! – rzuciła krótko, energicznie odkładając plik dokumentów na biurko. Kartki zafurkotały, ześlizgnąwszy się z gładkiego blatu i, leniwie unosząc się w powietrzu powolnie opadały na podłogę. Nie zwróciła na to najmniejszej uwagi.
- Ale dokąd…? – zapytał tylko, ale nie doczekał się odpowiedzi. Nie widząc innego wyboru podreptał za nią.
Minęli drzwi do laboratorium. Korytarz i żelazne wrota też zostały zignorowane. Pomieszczenie za drugimi z przeszklonych drzwi przypominało bardziej hangar albo miejsce pracy szalonego mechanika, który porzucał nowe projekty dokładnie w tym momencie, w którym się nimi znudził, nie siląc się na to, żeby jakoś uporządkować swoje niedokończone dzieła. Skomplikowany sprzęt, którego nie potrafił nazwać, a który z całą pewnością doprowadziłby jego siostrę – zapalonego montera do apopleksji ze szczęścia walał się beztrosko po półkach i podłodze, potężne wiertła i tarcze zwieszały się na kolosalnych konstrukcjach z sufitu.
Obrzucił zaciekawionym spojrzeniem metalowy element, który wyglądał jak bardzo topornie wykonane powiększenie ludzkiej ręki z Gatlingiem zamontowanym w miejscu, w którym powinno znajdować się wnętrze dłoni. Nawet spróbował rzecz potrącić, ale draństwo ani drgnęło. Wzruszył ramionami i rozejrzał się w poszukiwaniu towarzyszki. A gdy ją zauważył, to przy okazji zarejestrował wzrokiem coś jeszcze. Podszedł, wpatrując się w otępiałym milczeniu w potężną, humanoidalną z grubsza maszynę o ciężkich, szerokich nogach, dobitnie świadczących swoją budową o tym, jaki ciężar dźwigały, lśniącą stalą i absolutnie i niezaprzeczalnie piękną wyrzutnią rakiet, w tej chwili pustą, ale będącą jednoznaczną manifestacją potęgi, jaką posiadał ludzki twór.
- Golem… - wyszeptała z nabożeństwem Oczko, wpatrując się w masywną, stalową sylwetkę. Bill postanowił zachować milczenie. Nie wiedział, czym może być masywna maszyna, ale nie była dziełem Molocha, tylko ludzi i musiała być kierowana przez człowieka. Potężny pancerz oferował bezpieczeństwo, jakiego nie mógł zapewnić najlepszy wóz, nie wspominając o prowizorycznych zbrojach, które niektórzy klecili z tego, co akurat było pod ręką. Minimi, którego lufa w milczeniu celowała w ziemię obiecywał moc, co milcząco potwierdzała wyrzutnia granatów. Maszynowa.
Przełknął ślinę i wyciągnął dłoń.
Golem obiecywał schronienie. I szansę na zwycięstwo. Nie w wielkiej wojnie, nie ostateczne pokonanie wroga, ale wygranie małej, nic nie ważnej bitwy… z pozoru nie miało znaczenia, w praktyce byłoby olbrzymim sukcesem dającym ludziom coś więcej, niż świadomość, że wywalczyli kilka dodatkowych metrów.
Stała przed nimi pancerna i uzbrojona po zęby personifikacja nadziei, jedynej rzeczy, jakiej ludziom żyjącym na zgliszczach brakowało.
Pancerz wydawał się promieniować ciepłem. Zatrzymał dłoń w powietrzu, zanim zdołał musnąć palcami stalową powierzchnię. Opuścił rękę.
- Nie powinniśmy niczego tu dotykać, nie? – zapytał cicho.
Skinęła w odpowiedzi głową.
Stali przez chwilę w milczeniu, wpatrując się w maszynę.
- Chodźmy już, nadać muszę – powiedziała w końcu cicho. – Są ludzie, którzy lepiej spożytkują to, co tu znaleźliśmy.
- O ile to coś już sobie poszło… - wymamrotał Bill. – I nie zeżre nas zanim nie zdążymy zrobić swojego.
- Od kiedy jesteś fatalistą?
***
Drzwi od biura dla pewności zabarykadowali. Jakby było po co. Skoro coś umiało przebić szkło pancerne, z którego zbudowane były hiberna tory, to niby dlaczego zwykłe drzwi z przeszkloną górą, zastawione cięższymi meblami miałyby być jakimś problemem?
Dawało to jednak jakieś złudne poczucie bezpieczeństwa.
Zerknął na Oczko, po czym usiadł oparłszy się plecami o ścianę, nie za bardzo wiedząc, co ma ze sobą zrobić.
Ona usiłowała nawiązać kontakt przez radio, które szczęśliwym trafem znajdowało się w biurze zajmowanym niegdyś przez dowódcę i zdawało się działać, a nawet mieć jakiś zasięg.
Zaczął wertować dokumentację, rozumiejąc może co trzecie słowo, o ile nie było jakimś terminem naukowym. Przeważnie było.
Skomplikowane wzory chemiczne, typowo inżynierskie schematy, na których widział tylko zbiór różnych figur geometrycznych zarysowanych w równe linie i które w jakiś nieodgadniony sposób miały odwzorowywać jakieś elementy Golema.
Odłożył jeden stosik dokumentów na bok, żeby grzecznie czekał na kogokolwiek Oczko miała zamiar tutaj ściągnąć i jednocześnie nikomu nie zawadzał. Potknięcie się o stos papierów uciekając przed czymś, co tutaj grasowało nie należałoby do najprzyjemniejszych rzeczy.
Drugi plik dokumentów, znacznie cieńszy, z chaotycznie wymieszanymi kartkami wydawał się być kiedyś wertowany w pośpiechu. Brakowało wielu stron, więc lwia część dokumentu, która przedstawiała jakąś prawdziwą wartość została zabrana przy opuszczeniu bunkra.
Została tylko garstka niejasnych informacji, ogólny schemat budowy tego czegoś, co pływało w hiberna torach. I szalało gdzieś we wnętrzu bazy.
Jakby nie mogli zabrać draństwa ze sobą, pomyślał wstrząsając się lekko i wpatrując z pretensją na starannie rozrysowany schemat z notatkami naniesionymi długopisem. Naukowiec miał kanciaste, wąskie i szalenie nieczytelne pismo, ale zdołał coś tam odcyfrować. I wybitnie mu się to nie spodobało, jeżeli dobrze zrozumiał o co chodziło.
Radio zaskrzeczało nagle. Prawie podskoczył, Oczko zaklęła, kręcąc gałką. W pomieszczeniu roznosił się szum ,przerywane zakłóceniami, niezrozumiałe głosy ludzi, jakiś rozpaczliwy wrzask, który miał być chyba błaganiem o pomoc… w końcu musiała złapać właściwą częstotliwość, bo uśmiechnęła się lekko. Uniosła mikrofon do ust.
- Oczko. Znalazłam – rzuciła lakonicznie i powtórzyła to kilka razy, aż uzyskała potwierdzenie. Lakoniczna informacja musiała wzbudzić sensację, bo przez szum dało się usłyszeć niezłe zamieszanie i podniecone głosy, jednakże nie dało się rozróżnić słów.
Podejrzliwym tonem jakiś męski, zachrypnięty głos zażądał od niej kodu. Bez zająknięcia wyrecytowała mieszaninę cyfr i liter. Bill po kilku pierwszych doszedł do wniosku, że za cholerę nie zapamiętałby czegoś takiego. Pięć pierwszych nie stanowiło problemu, ale dalej wszystko się plątało na tyle, że zapominał początku.
Potem poinformowała rozmówcę o odkryciu golema i tym czymś, co pływało w hiberna torach, a jedna sztuka łaziła na wolności.
Chwilę później usłyszeli coś, co zdecydowanie im się nie podobało. Polecenie pozostania na miejscu do czasu pojawienia się zespołu mającego przejąć kontrolę nad kompleksem. Chwilę później radio zamilkło.
- Czemu kazali nam tu zostać, skoro coś nas może w każdej chwili… nie wiem, zeżreć? – wymamrotał. – Przecież ktoś z tamtych to twój ojciec, nie?
Uśmiechnęła się nieco rozbawiona.
- A co to zmienia?
- No jak co? – spojrzał na nią zaszokowany. – Przecież ojcowie nie wysyłają swoich dzieci gdzieś, gdzie można łatwo umrzeć, nie?
Nie powinni tego robić, w każdym razie. Rodzina miała oferować ciepło, poczucie bezpieczeństwa i inne takie, a w każdym razie tak twierdził znajomy ksiądz. Bardzo śmieszne, bo to właśnie on się włóczył z ojcem Billa, który w domu bywał raz, może dwa na rok i to przez krótką chwilę.
Prawdę mówiąc nie do końca był w stanie sobie przypomnieć jego twarzy.
- Przeważnie nie… - zaczęła po chwili namysłu. – Ale po prostu wiedział, że mi może zaufać i dlatego jestem tu ja, a nie jakiś inny jego człowiek.
- Kim w ogóle twój ojciec jest, co? – zerknął na nią z ciekawością. – Skoro ma tak wyszkolonych ludzi, bo chyba nie jesteś wyjątkiem, nie? Jakimś ważniakiem z Ligi? Mafiozo, Posterunkowiec?
Wpatrywała się w niego przez chwilę. Chłodne spojrzenie ciemnych oczu, poważny wyraz twarzy. Już zaczynał podejrzewać, że podniesie karabin i zastrzeli go za nadmierne wścibstwo, kiedy westchnęła i przewróciła oczyma.
- I tak się dowiesz, więc co się będę bawić w tajemnice – uśmiechnęła się krzywo. – Alluvach.
- Co? – zapytał odruchowo, nie do końca rozumiejąc.
- To, co słyszałeś.
Zamrugał, próbując skojarzyć nazwisko, które z całą pewnością gdzieś słyszał. Potem połączył je z zasłyszanymi informacjami, plotkami…
Obraz wyklarował się nagle i cisnął z niego z silą fali uderzeniowej towarzyszącej eksplozji broni nuklearnej.
- CO?!
